Jubileusz 100-lecia Platerki. Historia Szkoły cz. 4

Rok 2019 przynosi kolejne zmiany, gdyż po przywróceniu stanu sprzed ostatniej reformy (gimnazja wygaszano od roku 2016) opuścił Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 3 ostatni rocznik gimnazjalistów, a do liceum przyjęci zostali zarówno absolwenci gimnazjów – ich nauka w liceum będzie trwała trzy lata, jak i szkoły podstawowej, którzy pozostaną w liceum cztery lata.

Nieistniejący już budynek Szkoły Podstawowej nr 1, 1984 rok (fot. archiwum II LO)

W okresie powojennym szkoła przy swym systematycznym rozwoju borykała się ustawicznie z trudnościami lokalowymi. Stary budynek klasztorny Reformatów, który od 1919 roku był siedzibą szkoły, już w latach 1945-1955 nie odpowiadał potrzebom i wymaganiom dydaktyczno-wychowawczym. Wyjściem z tego długiego impasu lokalowego była budowa i oddanie do użytku w 1980 roku nowego pawilonu dydaktycznego, zlokalizowanego na terenie klasztornym. Jednak ten obiekt w niewielkim stopniu złagodził trudną sytuację lokalową szkoły, tym bardziej, że do nowych pomieszczeń musiano przyjąć uczennice Studium Wychowawczyń Przedszkoli. W związku z tym podjęto starania zmierzające do kontynuowania procesu rozbudowy szkoły. W 1988 roku reaktywował swą działalność Społeczny Komitet Rozbudowy. Po opracowaniu niezbędnej dokumentacji technicznej, projektowo-kosztorysowej w lipcu 1991 roku rozpoczęto budowę dwóch następnych pawilonów, tj. A i B z gazową kotłownią centralnego ogrzewania.

Matura z języka polskiego, Barbara Dąbrowska – polonistka zapisuje na tablicy tematy, 1990 rok (fot. archiwum II LO)

O dynamicznym rozwoju szkoły, mimo braku odpowiednich pomieszczeń do nauki, świadczy wymownie fakt, że w roku szkolnym 1991/1992 w 24 oddziałach było łącznie 696 uczniów. W czerwcu 1992 roku świadectwa dojrzałości otrzymało 122 absolwentów. Również w czerwcu tego roku oddano do użytku pawilon A z sześcioma obszernymi salami dydaktycznymi oraz kotłownią centralnego ogrzewania. Natomiast wiosną 1994 roku szkoła otrzymała pawilon B z dwunastoma salami lekcyjnymi.
Zlikwidowano stojący przy ulicy Gabriela Narutowicza stary, drewniany budynek szkolny. Zagospodarowano ten teren, układając chodniki i siejąc trawę. Szkoła opuściła całkowicie pomieszczenia budynku klasztornego, przekazując je prawowitemu właścicielowi – Zakonowi Braci Mniejszych Kapucynów. Szkoła zyskała własną siedzibę w trzech pawilonach przystosowanych do zajęć dydaktyczno-wychowawczych. Te bezsporne osiągnięcia w dziedzinie inwestycyjno-budowlanej szkoła zawdzięczała w dużej mierze zdecydowanej i ofiarnej działalności Komitetu Rozbudowy Szkoły z jego przewodniczącym – panem Henrykiem Dydyczem, wspieranego dotacjami wielu bialskich instytucji i przedsiębiorstw oraz osób prywatnych z kraju i zagranicy. Znaczne środki finansowe na rozbudowę szkoły, co należy podkreślić, przekazały Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Kuria Generalna Zakonu Kapucynów.

Uroczystość oddania do użytku hali gimnastycznej. Na zdjęciu m.in.: Mirosław Złomaniec Wicemarszałek Województwa Lubelskiego (przecina wstęgę), Adam Wilczewski Wicewojewoda Województwa Lubelskiego. 2000 rok (fot. archiwum II LO)

Proces rozbudowy szkoły zakończyło oddanie do użytku 1 września 2000 roku budynku, w którym znalazły się: sala gimnastyczna o powierzchni 540 m kw., trzy mniejsze sale, siłownia, szatnie, natryski, sanitariaty i gabinety nauczycieli wychowania fizycznego. Na pełnowymiarową salę gimnastyczną czekaliśmy osiemdziesiąt lat, korzystając z sali w starym budynku Szkoły Podstawowej nr 1.
Decyzja o rozbudowie szkoły została podjęta z inicjatywy jej długoletniego dyrektora Zenona Borysewicza.
Od 16 listopada 2010 roku społeczność szkolna może korzystać z nowoczesnego boiska, powstałego w ramach projektu rządowo-samorządowego „Orlik 2012”.
cdn.